Op haar stoel liggen een hippe leren tas met een laptop, glanzende pumps en een verfrommelde wikkeljurk die schril afsteken bij haar infuus, kartonnen spuugbakje en de bleke ziekenhuissprei. Haar lichaam straalt iets onbeholpens uit en heeft de vale kleur van de ziekenhuisomgeving overgenomen. Haar felblauwe ogen daarentegen bevatten een zakelijke zelfverzekerdheid die lijkt te passen bij de spullen op de stoel.
Ik kom in consult bij deze jonge advocate, omdat zij suïcidaal is geworden nadat ze gediagnosticeerd was met borstkanker. Ze is opgenomen met een pneumonie en bij wijze van een toevalsbevinding werd de tumor geconstateerd. Haar behandelaar had uitgebreid met haar gesproken en had haar zelfs de studies uit de richtlijn laten zien waaruit bleek dat zij met een adequate behandeling een kans op vijfjaarsoverleving van 76 procent had. Maar deze vrouw wilde geen behandeling, ze wilde dood.
